Giriş
Lozan Zaferi Caddesi öğleden sonra cıvıl cıvıl olurdu. Zorla öğle uykusuna yatırılan çocuklar anne ve babalarından izin kopartıp soluğu Ada'nın en uzun ve bisiklet sürmeye en uygun caddesinde alırlardı. Ben uzun süre o caddede oturup bisiklet kullanmayı öğrenip istediği yere yüzünü rüzgâra verip uçmak isteyen çocukları izledim. Anne ve babalarının onları sırtından destekleyip dengelerini bulma çabalarını. Yere düşüp düşüp kalkarak, her seferinde daha da hırslanarak öğrenmeye çalışmalarını. "Anne ya niye bıraktın?" ya da "Baba niye bırakmıyorsun ya ne güzel gidiyordum. Senin yüzünden düştüm?" itirazlarını...
Bölüm birincisiydi!
Meril Çiğdem Durmuş 22 yaşındaydı. ODTÜ İnşaat Mühendisliği Fakültesi 3. sınıf öğrencisiydi. Fakültesinin en başarılı öğrencisiydi ve gelecek yıl bölüm birincisi unvanı ile mezun olacağına kesin gözüyle bakılıyordu. Önümüzdeki dönem Harvard ’a gitmeyi garantileyen Meril Çiğdem Durmuş'un en büyük tutkularından biri de bisikletti. Meril Çiğdem Durmuş, 8 Temmuz ’da bisikletiyle Ankara'da Angora Bulvarı ’nda giderken kim bilir ne hayaller kuruyordu.
'Can güvenliği yok!'
Kırmızı ışıkta hızla yanından geçen bir araç kendisine çarpınca kurduğu bütün hayaller yarım kaldı. 37 bisiklet topluluğunun organize ettiği “Bisikletime, yoluma, yaºam hakkıma dokunma ” etkinliğinde Meril Çiğdem Durmuş'un babasının, "Şoförlerin katil gibi araç sürmeleri ve bisikletlilerin can güvenliği olmamasına dikkat çekmek için burada toplandık ” sözleri memlekette yola bisikletle çıkanlarının ölüm tehlikesini göze almaları gibi bir Türkiye gerçeğini gözler önüne seriyordu.
'Palalılar'ın bisiklet öfkesi
İstanbul Sarıyer'de bir vatandaşın otobüste çektiği görüntüler ise Meril Çiğdem Durmuş'un babasının feryadının ne kadar haklı olduğunu ortaya koyuyordu. Sahil yolundaki bisikletçilerin otobüsü engellediğini iddia eden otobüs yolcularından biri şoföre "sıkıştır gebersin sıkıştır" diye sesleniyordu. Son dönemde iktidar karşıtı gösterilerde sokağa çıkıp göstericilere saldırmayı adet haline getirip 'Fas tatili' ile ödüllendirilen 'palalılar' ve onlara özenenlerin bisikletçilere öfkesi ise
sosyolojik bir araştırmayı hak ediyordu: "Sonunda palalarla çıkacağız abi o alacak"
Özgürlük neden korkutur!
Bu memleket 'denge'sini kaybetti bir kere. Bisikletlilere palalarla saldırmayı düşünür hale gelenler bisiklet kullanmayı nasıl öğrendi acaba? Sırtlarından tutup anneleri "Hadi oğlum yapabilirsin" demedi mi onlara? Birkaç kez düşüp yeniden ayağa kalkmadılar mı? Sahil yolundaki bisikletçilere bu öfke nasıl yeşerdi bu topraklarda? Memlekette özgürlüğe pedal çevirenlere duyulan öfkeyle mutlaka bir ilgisi olmalı yaşananların!
