Zor bir durum

Koşaner Paşa, tutuklu subay yakınlarına demiş ki:

- Sonuna kadar arkanızdayım.

Güzel söylemiş.

Mesleki dayanışmadır.

Silah arkadaşlığının gereğidir.

Ama ne fayda?

Elinden ne gelir?

Ne yapabilir?

[[HAFTAYA]]

***

Onunla da yetinmemiş.

Dolmabahçe’ye gidip Başbakan’la görüşmüş.

Ne konuştuklarını bilmiyoruz.

Ama Başbakan’dan ne istemiş olabilir?

- Arkadaşlarımızı serbest bırakın.

Bunu diyemez...

Demez. - Yargı’ya talimat verin, serbest bıraksınlar. Bunu da diyemez... Demez.

Öyleyse niye gitmiş Dolmabahçe’ye?

Ordu rahatsız demek için mi?

Bunun için gidilmez.

Herkesin zaten malûmudur bu.

Yüzlerce subayı tutuklanır da, ordu rahatsız olmaz mı?

***

Sahiden zor bir durum.

Düşünün.

Arkadaşların için üzülüyorsun ama birşey yapamıyorsun.

Burası Hukuk Devletidir ya...

Serbest bırakın arkadaşlarımı diye kimseye emredemiyorsun.

Emredebilsen bile nasıl söyleyeceksin? Subaylar çıksın, siviller içeride kalsın denir mi?

Ne kadar müşkül durumda olduğunu anlamayanlar da üstelik laf atıyorlar sana:

- Kağıttan Kaplan.

Ne büyük üzüntü bu.

***

En iyi biz anlarız.

Bizim de arkadaşlarımız var içeride... Bizim de tutuklu meslektaşlarımız var. Biz de üzülüyoruz.

Ama elimizden birşey gelmiyor. Onlara yardımcı olamıyoruz.

Hatta ayakbağı olduğumuzu söyleyebiliriz. Biz onların tahliyelerini istedikçe, yazıp çizdikçe, tutukluluk süreleri acaba bize inat diye mi uzayıp gitmektedir, vallahi bilmiyoruz.