Sonu yok ki...

Bakın geldiğimiz noktaya. 26 Ağustos kutlamalarında, Kılıçdaroğlu’nu AK Partililer yuhalamış.
- Önce kınıyorum.
Ama olacağı buydu.
Yarın öbürgün bunun misillemesi de şimdiden belli.
* * *
Perşembenin gelişidir bu.
Stadyum’da yuh, Hipodram’da yuh, Hacı Bektaş-ı Veli Törenlerinde yuh, Üniversite panellerinde yuh...

[[HAFTAYA]]

Artık kimin başlattığının önemi kalmadı.
Ana avrat küfürlere varan duvar yazıları, çok komikmiş gibi bize kahkahalar attırırken, nereye doğru gittiğimizi fark edemedik.
Hele Meclis’in hali.
İyice tüy dikti.
İşte buraya geldik.
Afyon’da, Atatürk’ün huzurunda, Atatürk’ün partisi’ne yuh çekiyoruz.
Bunun sonu yok ki.
* * *
Bunları olağan karşılamak da ayrı bir tükenmişliktir.
Bakın, Trabzon-Rize maçında, bir futbolcu, küfürlere ve yuhlara dayanamayıp, ağlaya ağlaya sahayı terketti ve soyunma odasının yolunu tuttu.
Ne yapsın çocuk, kaldıramadı.
Şimdiye kadar hiç
rastlamadığımız bir görüntü bu.
Ne diyecektik?
- Alışırsın çocuğum alışırsın.
Aldırma sen küfürlere...
Futbolun doğasında var bu...
Hem sen profesyonelsin.
Eh, bu da bir yol.
Ama “lanet olsun” deyip sahayı terk etmesini alkışlamak da bir yol... Yapın tercihinizi.
Yapın da, bu ayıplar başka nasıl önlenir, onu da söyleyin.
Çok mu yüzgöz olduk?
Ne zaman olduk?
Nasıl olduk?
Oralara dönmenin bir faydası yok.
Herşeye rağmen Zafer Haftamız kutlu olsun.