Parça parça

Goller vardır, kaçırırsınız.... Bu durum ikiye ayrılır; beceriksizlikten ya da şanssızlıktan. 30’uncu saniyede Nobre’nin ve daha sonra Serdar Özkan’ın bomboş kaçırdığı pozisyonlar beceriksizliğe giriyor.

Şanssızlık başka birşey. O şanssızlığı kırabiliyorsanız, Tabata’nın attığı gole bu ad verilmeli. Ama tümüyle bir kısmetsizlik yaşadığı da aşikar Beşiktaş’ın. Şimdi bu galibiyet zar zor oldu, ancak belki de bir büyü bozuldu. Öylesine zor öylesine ipten alınan bir galibiyetti ki, hiçbir Beşiktaşlı’nın maç sonrası rahat rahat evine gittiğini söyleyemeyiz.

Bir bölünmüşlük içindeydi tribünler. Açılan pankartlar, buna engel olanlar, Beşiktaş lehine bağıranları lanetleyenler, tekme-yumruk, kafa-kol birbirine girenler, yıllardır bir ahenk içinde yaşayan muhteşem koroyu da paramparça etmişti anlaşılan Beşiktaş’ın yaşadığı kriz. Hatta durum 1-0 iken Ahmet Cebe’nin şutunu kurtaran Rüştü için de bir barış maçı olmadı.

Belki de olmayacak sezon sonuna kadar. Denizli onda diretse bile. Ve yine anlaşılan odur ki, Demirören ve yönetim aleyhine söylenen sözler ve bastırılması zor gibi görünen tribün isyanı ocak ayındaki kongreye kadar devam edecektir.

Beşiktaş rahat maç oynayamazsa, bundan takım zarar görecektir. Çünkü 2 kupaya vefasızlık yapma pankartının aşağıya atılışı Beşiktaş’taki birlik ve beraberliğin tamamen ortadan kalktığına bir işarettir.

Tribün ve yönetim bir arada olamadığına göre Beşiktaş’ın bundan sonra kazanacağı maçların zorluk derecesi bir o kadar artacaktır. Bu her şeye rağmen altı çizilesi bir cümledir.