İstanbul Kırmızısı, Ferzan’ın İtalyan filmi

Ferzan Özpetek’in kendi romanından uyarladığı İstanbul Kırmızısı filmini heyecanla bekliyordum. Kitabı sevmiştim, filmi de çok sevdim. Ferzan Özpetek’in İstanbul’u, benim de İstanbul’um.

Galata, Boğaz, Adalar, deniz, sanat mekanları, oturduğum, yaşadığım, gezdiğim, eğlendiğim yerler. Yalıda yaşamıyorum, tek fark bu, zaten onlar da yaşamıyor, terk ediyor! Ferzan’ın seçtiği oyuncuların hepsi, Türk Sineması’nın en sevdiğim oyuncuları: Nejat İşler, az görünse ve biraz boş vererek oynasa da, özlemişiz.

Mehmet Günsur, hasretini çektiğim biri. Tuba Büyüküstün, dünyada kazandığı şöhreti hak ediyor. Halit Ergenç, arada bir üzerine yapışmış Kanuni kokusuna rağmen nasıl da İstanbullu. Çiğdem Selışık, gerçek bir yıldız olarak parıl parıl parlıyor; yardımcı rol yoktur zaten, sanatçı vardır.

Yıldızlar geçidi

Tıpkı Serra Yılmaz, Zerrin Tekindor, hatta iki dakikalık kağıtçı çocuk rolünde keyif için döktüren Rıza Kocaoğlu ve bütün o iyi tanıdığımız, sevdiğimiz, Şerif Sezer’den Ayten Gökçer’e, bir yıldızlar resmi geçidi adeta! Keyif veren sahneler, Ferzan’ın vazgeçilmez sofra çekimleri.

Aşkların, kavgaların, meselelerin konuşulduğu sofralar. Ya filmin kendisi? Çocukluk, gençlik günlerine gidiş gelişler, yaşanmış, kaybedilmiş aşklar, sürpriz eşler, dostluklar, sevgiler, hayaller, gerçekler. İlk kitabını yazmış ve editör arkadaşı Orhan’a emanet etmiş ama kendi de ortadan kaybolmuş ünlü yönetmen Deniz, aslında Ferzan mıdır, Ferzan olsa ne önemi var?

Orhan, Boğaz’ı yüzerek geçebilecek midir, ya da yalıda çalışan Kürt kızın kardeşleri İstanbul’a kaçarken onlara hazırlanan ekmek arası kayıntının ne anlamı vardır? Ve neden öyle bir görünüp bir kaybolurlar?

Olmasa da olurdu ama görmezden gelinememiş, küçük dozda Türkiye gerçekleriyle soslandırılmış olsa da tam bir İtalyan filmi İstanbul Kırmızısı. Beni çok etkiliyor ama Recep İvedik 5’in milyonlarca seyirciyle gişe rekorları kırdığı yeni Türkiye’de, kaç bin kişiyi etkiler bilmiyorum. Biz artık kaç kişiyiz bilmiyorum. Bildiğim, Avrupa’da yolu açık olacaktır.

WEST SIDE STORY 60. YILINDA İSTANBUL'DA

İstanbul, turizmde çakılsa, terör olaylarıyla zaman zaman yüreği hoplasa da, sanat ve kültür şehri olmaya devam ediyor. Mart ayında başlayan ve 21 gösteri yapacak olan Brodway’in en ünlü müzikkallerinden West Side Story de buna bir örnek.

Altmışıncı yılını kutlayan ve sayısız dünya turnesine rağmen İstanbul’a ilk kez gelen müzikal, 50’li yılların Amerikası’nda geçen, Porto Rico’lu göçmen gençlerle Amerika’nın asi gençlerinin çete savaşlarını anlatırken hiç eskimeyen bir temayı kullanıyor: Düşman ailelerin birbirine aşık gençleri, ancak ölümde kavuşabilir! Porto Rico’lu Maria, NewYorklu Tony’ye aşık olursa ve sevgilisi bütün iyi niyetine rağmen çıkan çete kapışmasında onun ağabeyini öldürürse ne olur?

Bu yüz yıllardır değişmeyen öyküyü gençler muhteşem danslar ve hepsini ezbere bildiğimiz şarkılarla hayata geçiriyor.

Siz isterseniz onun yerine başka isimler koyun, başka ülkeler, coğrafyalara taşıyın. Hatta aşiret dizilerini anımsayın! Zorlu PSM’de canlı orkestra ile gerçek bir Broadway’den dans ve müzik şöleni. Sanatçıların İstanbul’a gelme cesareti göstermeleri ise ayrıca değerlendirilmeli!

HOCAM ÇOK ERKEN GİTTİN!

Çiğdem Kağıtçıbaşı, sosyal psikoloji gibi, toplumun psikolojisini inceleyen, araştıran, sorunların çözümüne katkıda bulunan bir bilim dalının çok önemli bir araştırmacısı, öğreticisi, herşeyiydi!

Sadece akademik çevrelerin değil, medyanın da çok iyi tanıdığı, çok sevip saydığı, toplumsal konularda görüşlerine başvurduğu bir değerli akademisyen. Boğaziçi ve Koç Üniversitesi gibi kurumlarda ders vermiş, yöneticilik yapmış, genç sosyal bilimcileri desteklemiş, kendisi de çeşitli araştırmaları sürdürmüş bir bilim insanı. Kadın ve çocuk eğitimine ayrıca önem vermiş, AÇEV ile yüzlerce anne ve çocuğa katkıda bulunmuş bir kadın.

Daha çok faalken hepimizi öksüz bırakıp gitti. Tamam, hepimiz gideceğiz, yolun sonu belli de, niye hep iyi ve işe yarayan insanlar erkenden ölüyor?