Dönüşler daha zor

Bir aylık çocuklu tatilin sonuna geldik. Kızların keyfi yerindeydi son haftaya kadar ama son hafta deli gibi İstanbul'a ne zaman döneceğimizi sormaya başladılar. Bir nevi "homesick" oldular, yani "sıla hastalığı". Odalarını çok özlediklerini söyleyip durdular. Türlü çeşit aktivite uydurmama, değişik yerlere götürmeme rağmen, her arabaya binişimizde "Anne, İstanbul'a mı gidiyoruz şimdi" sorusu boğazımı düğümledi sevgili okur. Ne demişler "evcağazım evcağazım, sen bilirsin halcağazım"

Eşimi bekliyordum dönmek için. Yoksa burnumun direği sızladığı vakit, tası tarağı toplayıp gitmeme ramak kalmıştı. 3 günlük mini bir izinle bizi Kuşadası'ndan alıp, Cunda'da tatili sonlandırmaya gelecekti sevgilim. İşte bu sebeple, dönüş gününü duvarlara çentikler atarak, kendimize aktiviteler uydurarak bekledik. Aslında bu tatilin benim için en güzel tarafı, İatanbul'da fırsat bulup da okuyamadığım 5 kitabı bitirmem oldu. Çocuklarım bile onlar için getirdiğim 4 kitabı ezberlediler burada.

Eşya toplamak daha büyük dert

1 aylık tatilde bir evle bütünleşiyormuş insan. Kendi kokunu eve, evin kokusunu üstüne alıyormuşsun meğer. Sanki eşyalarının tamamını topladığın halde, sanki bir şeyleri arkanda bırakmışsın, ya da arabaya aynı eşyalarla sığamaz olmuşsun. 3 küçük çantayı önden kargoyla yolladığım halde, arabaya tıka basa sığmaya çalışmak, başka türlü açıklanamaz. Evi de sırtlanmışım ve eve de bizden bir şeyler bırakıp, eksik gidiyormuşum gibi hissediyorum şimdi.

Neticede tam gün evi ayıklamak, temizlemek ve valizlere yerleşmekle geçti. Siz bu satırları okuduğunuz sırada, ben çoktan sevgilim ve bebeklerimle, Cunda'da olacağım.