Çocuklar mı daha acımasız, anneler mi?

İster otizmli olsun, ister fiziksel başka bir engeli olsun, eğitim kayıtsz, şartsız her çocuğun hakkıdır. Bazen çocukların çok acımasız olduğundan bahsederiz ya, inanın bazı anneler kadar acımasız değil hiç bir çocuk. Otizmli çocuğu olan pek çok tanıdığım annenin derdi, çocuklarının eğitim hakkının ellerinden alınması. Üstelik, buna engel olanlar, okuldaki diğer çocuklar değil, veliler ve dolayısıyla okul yönetimleri.

Çocuklar, kreşe başladıkları günden itibaren, hayata atılırlar. Sosyalleşirler. İlk hayal kırıklıklarını yaşarlar. Biz buna “hayat” diyoruz işte. Evdeki kardeşinden başka çocukların da olduğunu, kavga etmeyi, kendini savunmayı, iletişim kurmayı, uzlaşmayı, gruplaşmayı ya da dışlanmayı öpreniyorlar. Evde ana baba olarak verdiğimiz aile terbiyesi, okulda diğer çocuklara nasıl davranmaları gerektiğini de şekillendiriyor.

Kızlarım ilk defa gözlük takan bir yaşıtıyla karşılaştıklarında, çok gariplerine gitmişti. Çünkü gözlüğü babalar takardı. Hemen sordular arkadaşlarına neden gözlük taktığını, “bunu takmadığım zaman iyi göremiyorum, doktor takmamı söyledi” dedi ufak kız. Ardı arkası kesilmedi sorularının elbette. “Neden gözün bozuk?, Neden göremiyorsun? Ben de takabilir miyim?...” Sıkılmadan her sorusuna cevap verdi ufak kız. Ertesi gün artık gözlükleriyle ilgili soru sormamaya başladı ikizler. Bir sonraki gün, oyun oynarken gözlüklerine zarar gelmesin diye, daha dikkatli top attılar ona.

“Çocuklar bizi büyütecek”

Cumartesi akşamı Sezen Aksu’nun konserine gittik 6 anne. Bir ara sahneye 12 yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim bir erkek çocuğu çıktı ve bateri solosuyla hepimizi kendine hayran bıraktı. “İnsanoğlu çok acayip. Kendi fikriyle aynı olmayan bütün fikirlerle savaşıyoruz hepimiz. Ama biliyorum ki, bizi bu çocuklar büyütecek” dedi solosunu bitirip yanına gelen minik müzisyeni öperken Sezen Aksu.

İyi anne olmaya çalışıyoruz. İyiyi, doğruyu öğretiyoruz çocuklarımıza. Belki bir çoğumuz, kendi ailesinden göremediklerini, kendi çocuğuna sunuyor. İşte biz kendi iç çatışmalarımızla zaman zaman kendimizi bile zehirlerken, bu saf yaratıkların bize örnek olduğu yerleri bazen göremiyoruz. Öğrettiğimiz tüm doğruları, en doğru onlar yaparken, biz farkında olmadan yerimizde sayıyoruz. Onlar, farklılıklarıyla herkesi kabul edip sevebilirken, bizler dışlıyor ve hatta taşlıyoruz. Evet, bu çocuklar bizi büyütecek! Ve kesinlikle yeni kuşak bir harika dostum.