Boşanmanın kısa tarihi

Eskiden boşanmalar yıllarca sürerdi. Hatta ömrü boyunca boşanamayan çiftler vardı. Şimdi bu kadar uzun süren boşanmalar görülmüyor. Bunun nedeni toplumun bilinçlenmesi mi? Yoksa başka nedenler mi var? M.Ş.

[[HAFTAYA]]

Doğrusunu isterseniz toplumun bilinçlenmesi gibi gelmiyor bana. Çünkü toplum halen boşanmaları, evlenmek kadar normal medeni bir ilişki olarak görmüyor. Topluma göre boşanma halen bir nevi intikam alma nedeni, hatta hiç tasvip etmediğim, korkunç olarak nitelediğim bir olay var ki halen geçerli. Bu olay boşanmakta olan veya boşanan eşlerin çocuklarını birbirlerine karşı silah olarak kullanması. Bunu yapan insana bilinçlenmiş diyebilir misiniz? Ben diyemem. Peki bugün bir değişiklik var mı? Evet var ama bir değil iki değişiklik var. Eskiden eşler karar verip “Hadi boşanalım” deyince boşanamıyordu. Mutlaka birkaç şahit bulup aralarında kavga dövüş olduğunu ispat şarttı. Bu iş yıllarca sürdü. Bu nedenle de boşanmalarda gecikmeler oluyor, çoğunlukla boşanmama kararı ile dava bitiyordu. Hele eşlerden biri diğerinin kusurunu ispatlarsa, bitti. Kusuru ispatlanan eş ölene kadar boşanma talebinde bulunamıyordu. Sonra 1988 yılında bir değişiklik yapıldı ve boşanmalara makul ve mantıklı çözümler getirildi. Çözümlerden biri şuydu: Eşler baş başa verip “Biz boşanmak istiyoruz” demekle boşanma imkanına sahip oldular. Bundan daha mantıklı bir şey olabilir mi? Sonra boşanma talepleri mahkemece kabul görmeyen eşlere, üç yıl bir araya gelmemek kaydı ile boşanma talebinde bulunma imkanı tanındı. Yani ömür boyu boşanamama meselesi de halloldu. Ama geldik 2002 yılına. Medeni Kanun yine değişti. Bu defa aile içindeki mallar konusunda edinilmiş mallara katılma rejimi benimsendi ve işte şimdi bu meselenin hallolması ve yasanın amacının anlaşılması uzun, çok uzun zaman aldığından yine eskiye döndük. Boşanma davasını uzatmak isteyen taraf, uzattıkça uzatabiliyor. Yani döndük dolaştık eskiye döndük, bunun adı da reform oldu. İşte boşanmanın kısa tarihi!